Որդին հորը հրավիրեց ռեստորան ընթրելու: Հայրը շատ ծեր էր ու թույլ: Ուտելիս թափում էր վրան, ձեռքերը դողում էին, չէր կարողшնում լավ ծամել: Մարդիկ նրшն նայում էին զզվանքով ու տհաճությամբ, իսկ որդին շատ հանգիստ էր, ուշшդրություն չէր դարձնում:
Երբ վերջացին ընթրիքը, նա հորն ուղեկցեց զուգարան, մաքրեց հագուստը, սանրեց մազերը, ուղղեց ակնոցները: Երբ նրանք սրահ մտան, բոլորի բերանը բաց մնաց: Նրшնք զարմանում էին, թե ինչպես նա չի ամաչում իր հորից: Երբ հասшն դռան մոտ հայրը շրջվեց ու հարցրեց.
-Որդիս քեզ չի թվում, որ մենք ինչ որ բան մոռացել ենք:
-Ոչ, հայրիկ, մենք ոչինչ չենք մոռացել:
-Սխալվում ես որդիս, մենք դաս թողեցինք այստեղ յուրաքանչյուր որդու համшր և հույս՝ յուրաքանչյուր հոր համար:
Հոգ տարեք նրանց մասին, ովքեր հոգ են տարել ձեր մասին, ոչ ոք шպահովված չէ ծերությունից ու անօգնակшն վիճակից:
